Czytam te wiersze od lat, a napisałem doń jedynie cztery piosenki. Okazało się jednak, że przed trzema laty usiadł do tego Filip Wika, a ostatnio także Michał Bem. Skrzyknęliśmy się i złożyliśmy całość, którą damy Rymkiewiczowi jak kwiaty. To minimalistyczna muzyka w tym znaczeniu, że z pozoru niewiele się w niej dzieje – a przecież dzieje się wszystko. Filip skomponował rzeczy tyleż piękne co niepokojące – w tym monumentalny utwór śpiewany na jednym dźwięku. Michał układa piosenki proste jak kołysanki, kołysanki powiedzmy eschatologiczne. Moje kawałki zaś są takie jak zwykle, strugane po prostu.