CAŁUN
wystawa fotografii,
spotkanie z artystką
spotkanie z artystką
26 PAŹDZIERNIKA, g. 19:00
Prześwit
Prześwit
Wystawę można oglądać w następujące dni:
24.10, w g. 16-20
26.10, w g. 15-21 (o g. 19.00 zapraszamy na spotkanie z artystką, która opowie o wystawie.)
28 .10 i 30.10, w g. 15-20
31.10, w g. 15-19.
Kolektywna Instytucja Kultury
Freta 39, Warszawa
O wystawie
Inspiracją do tej pracy stała się funkcja całunu, który ma za zadanie odgrodzić ciało zmarłego od świata żyjących oraz ułatwiać przejście duszy do zaświatów.
W trakcie pracy nad projektem zorientowałam się, że słowo „całun” zawiera w sobie również skojarzenie ze słowem „całować”. W tym sensie łączę to z dotykiem tkaniny na skórze, który przypomina dotyk w romantycznej bliskości.
Całun z ciałem znajduje się w intymnej relacji, okala miękko ciało jedwabiem i sprawia, że to, co w środku, jest widoczne jedynie w zarysie. Cała scena rozgrywa się pod całunem. Ten kawałek materiału zapewnia odizolowanie, intymność oraz bezpieczną przestrzeń, wspierającą proces przejścia z jednego świata do drugiego. Dla mnie jest również symbolem wewnętrznej transformacji, gdy czasem jakaś część we mnie musi umrzeć, aby inna mogła się narodzić lub dojść do głosu. Często, tym procesom towarzyszy także żałoba, smutek, a nawet depresja.
Całun rozumiem także, jako swoisty kokon, w którym dusza i ciało dojrzewają do nowej formy istnienia.
To przede wszystkim projekt o wewnętrznym umieraniu i przeistoczeniu; w dojrzałości, zrozumieniu, niezależności, świadomości, oświeceniu. Umiera we mnie dawny element, okalam go całunem, odprowadzam i obserwuję, jak rodzi się we mnie nowy obszar życia, który był dotąd nieznany i niedostępny – jakby pochodził z innego świata.”
Całun z ciałem znajduje się w intymnej relacji, okala miękko ciało jedwabiem i sprawia, że to, co w środku, jest widoczne jedynie w zarysie. Cała scena rozgrywa się pod całunem. Ten kawałek materiału zapewnia odizolowanie, intymność oraz bezpieczną przestrzeń, wspierającą proces przejścia z jednego świata do drugiego. Dla mnie jest również symbolem wewnętrznej transformacji, gdy czasem jakaś część we mnie musi umrzeć, aby inna mogła się narodzić lub dojść do głosu. Często, tym procesom towarzyszy także żałoba, smutek, a nawet depresja.
Całun rozumiem także, jako swoisty kokon, w którym dusza i ciało dojrzewają do nowej formy istnienia.
To przede wszystkim projekt o wewnętrznym umieraniu i przeistoczeniu; w dojrzałości, zrozumieniu, niezależności, świadomości, oświeceniu. Umiera we mnie dawny element, okalam go całunem, odprowadzam i obserwuję, jak rodzi się we mnie nowy obszar życia, który był dotąd nieznany i niedostępny – jakby pochodził z innego świata.”
Katarzyna Wrońska-Kędzior
rocznik '79, traktuje fotografię jako narzędzie komunikacji ze swoją sferą nieświadomości oraz formę autoterapii. Jej przygoda z fotografią zaczęła
się w 1997 roku, kiedy praktykowała pod okiem fotografa Leonarda Karpiłowskiego, poznając warsztat. Uczyła się również w Europejskiej Akademii Fotografii Izabeli Jaroszewskiej oraz w ZPAF.
Pochodzi z Warszawy, a od dziewięciu lat mieszka i tworzy w Norwegii. Bliskość majestatycznej skandynawskiej przyrody, spokój oraz minimalistyczne życie zbliżyły ją poprzez rozwój osobisty do odnalezienia źródła swoich artystycznych wizji w twórczości egzystencjalnej, terapeutycznej, opartej głównie na introspekcji. Poprzez swoją twórczość poszukuje przynależności, wspólnotowości i łączników między ludźmi. Mówiąc o prostych, czasem oczywistych procesach, dąży do integralności ze światem zewnętrznym.
Jej prace były wyróżniane w międzynarodowych konkursach fotograficznych, takich jak ND Awards, IPA Photo Awards, Monochrome Photography Awards, Monovision Photography Awards, Fine Art Photography Awards, FotoArt Festival i innych. Prezentowała swoje prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce oraz w Norwegii.
Pochodzi z Warszawy, a od dziewięciu lat mieszka i tworzy w Norwegii. Bliskość majestatycznej skandynawskiej przyrody, spokój oraz minimalistyczne życie zbliżyły ją poprzez rozwój osobisty do odnalezienia źródła swoich artystycznych wizji w twórczości egzystencjalnej, terapeutycznej, opartej głównie na introspekcji. Poprzez swoją twórczość poszukuje przynależności, wspólnotowości i łączników między ludźmi. Mówiąc o prostych, czasem oczywistych procesach, dąży do integralności ze światem zewnętrznym.
Jej prace były wyróżniane w międzynarodowych konkursach fotograficznych, takich jak ND Awards, IPA Photo Awards, Monochrome Photography Awards, Monovision Photography Awards, Fine Art Photography Awards, FotoArt Festival i innych. Prezentowała swoje prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce oraz w Norwegii.