W natłoku kultury masowej i globalizacji, mechanicyzacji i hospitalizacji umierania, kiedy rytuał pożegnania zmarłych pozostaje zamknięty w jednym religijnym kanonie albo ulega zeświecczeniu, kultura ludowa jako jedyna zdaje się przechowywać zwyczaje przekazywane z pokolenia na pokolenie. I w drugą stronę: obrzędy związane ze śmiercią okazują się w niej najbardziej trwałe i pozostają ostatnim punktem zaczepienia w przeszłości i w lokalności. Podczas jednodniowej konferencji porozmawiamy o zwyczajach okołopogrzebowych, a także o sposobach żegnania i przyzywania zmarłych i związanych z tym wierzeniach w kulturze ludowej. Niekiedy wyprawa w przeszłość okaże się daleką wędrówką, a przodkowie będą przyzywani z odległej krainy – wyobrażonej – jak w przypadku próby odtworzenia wierzeń przedchrześcijańskich.

Chcemy przyjrzeć się temu, co w tradycyjnej obrzędowości związanej ze śmiercią jest nadal żywe. Co przenosi się ze wsi na grunt miejski? Jak tworzymy nowe rytuały? Jak odtwarzamy te, które uważamy za stare i najbardziej pierwotne? I do czego to wszystko jest nam potrzebne?

Do spotkania z żywymi i umarłymi zaprosiliśmy gości z naszych sąsiednich krajów: Białorusi, Litwy, Ukrainy. Praktycznym poszerzeniem konferencji będą spotkania warsztatowe o tym, jak radzić sobie w spotkaniu ze śmiercią, w sytuacjach głębokiej traumy, straty, żałoby. I o tym, czy są w zasobach tradycji i kultury polskiej narzędzia, które można wtedy skutecznie wykorzystać.